Als ik te heet word, zal mijn Mutts mijn wanten voor mij dragen. Ik vind de kwijlen niet erg; Ze zijn een oud paar uit het doel dat alleen wordt gebruikt voor hardlopen.
Het is ook bekend dat ACE mijn hoed en sleutels draagt (wanneer bevestigd aan een grote lanyard of cruciale ketting). Het is nuttig om een retriever te bezitten in het voorjaar en val wanneer je nooit zeker kunt weten of het te warm is voor handschoenen of te koud om zonder te gaan.
We liepen een getimede run van 6 mijl in 57:53 en liepen toen in totaal 6,03 mijl. Het doel was om het minder dan een uur te houden. We omhelsden een geweldig tempo van 9:35 voor veel van de run – niet te snel.
Mijn aanhoudende enkelpijn door een oude blessure kroop ongeveer 4 mijl op. Ik zal geen dokter zien omdat ik weet wat een dokter me zal vertellen – stop met rennen.
Vandaag vroeg ik me af of Ace ooit pijn heeft terwijl hij rent. Net als ik zou hij waarschijnlijk doorgaan zonder iets te zeggen. Ik geniet altijd van hem om ervoor te zorgen dat hij niet vertraagt of hinkt. Vaak zal hij één been bevoordelen na behendigheid of te veel ophalen spelen.
Ik maak grapjes dat mijn hond geen grenzen legt, dat hij een tennisbal zal achtervolgen totdat hij instort van bijna uitputting. Zijn ophalende drive is sterker dan zijn gezond verstand.
De realiteit is, ik ben net als mijn hond. We zullen allebei koppig doorgaan totdat we onszelf pijn doen.
Ik moet genieten of ik word geobsedeerd door een trainingsschema te volgen, ondanks hoe ik me voel. En dat is het ergste wat elke atleet kan doen. Te veel kilometers lopen is een veel voorkomende fout gemaakt door beginnende lopers – en ervaren hardlopers – en leidt gemakkelijk tot letsel of mentale stress.
Luisteren naar mijn lichaam is de beste manier om te rennen.
En wat een verschil kan slechts één dag maken. Gisteren konden mijn hond en ik nauwelijks 3 mijl afmaken. Vandaag waren we weer op de rails.
Ace is een brave jongen.
April Miles: 18.16